Motivasyon Kaynağımız Korku mu? Sevgi mi?

Şimdiye kadar ki başarılar veya başarısızlıklardan dolayı kendini tam hissedememek ve bir türlü kendi varlığından tatmin olamamak… İnsana neler yaptırır bir düşünün!

Bana göre sanki her an yok olma tehlikesinde hissettirir insanı. Sürekli var olma çabasında olan egoyu yok olmakla tehdit eder. Tabi bunu yaşayan insan da kendini bu tehlikeden korumak için sürekli başarının ya da var olmak için tutunacağı başka bir şeyin peşinden koşar. Koşar, koşar… Ama hiç tam olamaz. Çünkü kendisine motivasyon kaynağı olarak seçtiği şey KORKU’dur. Bence en derinde olan var olamama-yok olma- korkusuna kadar dayanır. Bizim daha yüzeyde gördüğümüz ve hissettiğimiz ise başarısızlık korkusu veya toplum tarafından dışlanma korkusu şeklinde olabilir. Bu KORKU bizleri motive eder. Bizde onu dost bilir onunla hayatımıza devam ederiz. “Ohh ne güzeldir! Bizi elimizden tutmuş hep ileriye götürüyordur.” Ne severiz onu. :) En azından ben motivasyon kaynağımın KORKU olduğunu ilk fark ettiğimde; “KORKU olmadan ben ne yaparım” dedim.  Resmen korkuyu bırakmaktan korktum. Şimdiye kadar hep onunlaydım ve şimdi yerine ne koyacaktım. “SEVGİ” dediler. “E ama sevgi beni nasıl motive edecek? O beni rehavete sürükler rahat rahat yatarım bende” dedim :) Gerçekten oturmamıştı kafamda. Hani “çocuklara fazla yüz vermeyin şımarır” diye bir algı vardır ya, ona benzer bir bilinç bu.

Sonra zamanla sevgi ile tanıştım. Belki de beni rehavete sokacak diye sevgiden korkuyordum, onu hissetmekten bile kaçıyordum. Oysa hep yanı başımda ve hatta içimdeymiş. Onu tanımıştım ve hoşuma da gitmişti aslında. Ama neden onun motivasyon kaynağı olması gerektiğini ve nasıl olacağını hala bilmiyordum. 

Daha yakından bakmaya cesaret ettiğimde kendime sorabildim,

“Korku sayesinde bir şeyler yapıyorum ve başarıyorum ama ACABA yaptıklarım, yapmaya çalıştıklarım, gerçekten istediklerim mi? Yoksa KORKU’nun bana yap dedikleri mi?”

Bunu sorabildiğimde anladım ki sevgi ve korku arasındaki fark;

Korku sadece yaptırıyor, senin ne istediğin, ne hissettiğin, hayallerin umurunda değil.

Sevgi ise dönüp dönüp kontrol ediyor, SEN istiyor musun? SEN iyi misin? SEN mutlu musun? SEN keyif alıyor musun?

 Korku dışarıda yaptığın şeyle ilgilenirken SEVGİ içindeki senle ilgileniyor. Bu sebeple korku ile yaptıklarımız bizi tatmin etmiyor ve sürekli içimizdeki boşluk devam ediyor. Sevgi ile yaptığında ise sonuç ne olursa olsun kendimizle olduğumuz için tatmin olma ve tam olma hissini içimizde yaşıyoruz.

Motivasyon kaynağımızın hangisi olduğunu kontrol etmek için, yaptıklarımızın sonucunu düşündüğümüzdeki hissiyata odaklanabiliriz bence. Sonuç bizim hislerimizi ciddi anlamda etkiliyorsa büyük ihtimalle korkudayız. Sonucu düşündüğümüzde hissettiklerimiz çok değişmiyorsa ne olursa olsun yaptığımızdan şeyi yapmaktan mutluysak o zaman SEVGİdeyiz ve bence çok güzel bir yerdeyiz.

Sevgiyle… :)